“तिमीले भनेको भन्दा ठिक १५ सेकेन्ड ढिलो त आको हो नि”“१५ सेकेन्ड रे ! म १ सेकेन्ड पनि कुर्न सक्दिन”
“नसक्दा के हुन्छ ?”
“मेरो राजा ! म तपाईलाई एक सेकेन्ड कुर्दा पनि सास रोकिन्छ ! भन्नुस म के गरौ ?”
“एक पटक सास रोकेर हेर न”
“मतलब मलाइ मर भन्नुभो ?”
“मर्छु ! अहिले नै मर्छु ! तर म हजुर को आखा बाट टाढा जान सक्दिन ! मलाइ हजुर को काख मै मर्ने अनुमति दिनुस”
“लाटी ! मलाइ के सोचेकी ?”
“एउटा पत्रकार ! माया को महत्व नबुझ्ने पत्रकार !”
“त्यसो भए म जाउँ ?”
“मैले समातेको छु र ?”
“तिमीले होइन तिम्रो मन ले समातेको छ काली !”
“मेरो मन तपाइको जिम्मामा छ ! आफ्नो अनुकुल प्रयोग गर्नुस !”
“ओके बाबा ! त्यसो भए कहा जाने ?”
“तपाइको खुसि जहा भन्नुहुन्छ !”
“धुलिखेल ?”
“टाढा हुन्छ ! बेलुका आउन अबेर हुन्छ !”
“कहिँ नजाउ ! यसो गरौँ ! चिडियाखाना जाउँ न तिम्रो साथीहरु को नियास्रो लागेको होला “
“त्यहा मेरो को साथि छ ?”
“छ नि त्यो तार को बार भित्र छन् नि अस्ति तिमीले बदाम दे’कि !”
“?????”
“पुच्छर भाका तपाईका साथि हुन् भनेर पो बदाम खान दे’को”
“नट्टी गर्ल”
“यु नट्टी”
“ओके बाबा ! सेम टु यु”
“ल ल ! भो अब बरु चोभार जाउँ ल ?”
“ओके मेरो राजा”
किर्तिपुर बाट फर्पिंग को बस चढेर चोभार पुग्न बढीमा २० मिनेट ! बस अत्यन्त भिड थियो ! काठमांडू बस्न थालेदेखि नै एउटा मोटरसाइकल को रहर गरेको कहिले नि सकिएन ! सधै को उही समस्या ! जहिले कोठा भाडा तिर्न पैसा नहुने ! हजुर्बा को पाला मा एउटा छाप्रो हालेर यता बसिदे’का भए नि कमसेकम आफ्नो घर त हुन्थ्यो नि ! असत्ति बुढा !
“ल ल ! चोभार झर्नुस”
कन्डक्टर भाइको आवाज ले झसङ्ग भएँ ! भिड मा पेलिएर संजु बस को पछाडी पो पुगीछिन ! म त कल्पना मै पो हराएछु !
मन्जुश्री गुफा मन्जुश्री ओढार जलबिनायक मन्दिर अनि त्यसको वरपर घुमिरहेका परेवा का बथान ! बागमती को हल्का नाक बिझाउने गन्ध अनि रंगी बिरंगी का केटा केटि हरु को भिड बाट निस्केको जात जात को परफ्युम को गन्ध बीच तालमेल नमिलेर अर्कै खाले वाक्क लाग्ने गन्ध बनेको !
“मलाइ त भोक लाग्यो ! केहि खुवाउनु हुन्न ?”
“यता नजिक को होटेल मा केहि छ कि ?”
“एस ! मो:मो !”
बरखी बारे जस्तो सेतो अनि भित्र अलि अलि मासु मिसिएको जस्तो स्वादिलो ! १० ओटा गनौटा डल्ला घाटि हुदै पेट सम्म को यात्रा मा रम्दै थिए !
खल्ती मा रहेको सानो ब्ल्याक एण्ड व्हाइट नोकिया बज्यो !
अफिस बाट रहेछ ! बिबेक जी तपाइँ तत्काल फर्पिंग पुग्नुस त्यहा जरुरि समाचार छ ! बोक्सी काण्ड को ! अरु को भन्दा अगाडी हाम्रो ब्रेकिंग न्युज बन्नु पर्छ !
नाइँ भन्न मिलेन !
“संजु ! म के गरौ”
आवाज आएन ! हिडेर सडक सम्म आइपुग्दै मा एउटा निलो पल्सर हाम्रो अगाडी रोकियो !
“ओ संजु ! तिमि यहा !”
संजुकै कलेज को साथि जेम्स थियो म चिन्दथें !
“घर जाने होइन ? ल हिड म पुर्याइदिन्छु”
संजु फटाफट बाइक को पछाडी बसिन ! पल्सर एकैछिन मा भन्ज्याङ्ग काटेर गाएब भयो !
म बस चढेर फर्पिंग पुगें ! हाकिम ले भनेजस्तै ब्रेकिंग न्युज हाम्रै पहिलो बन्यो ! अनि संजु संग को भेट अन्तिम !
बल्खु बाट पुरानो बस मा उभिएर चोभार सम्म गरेको यात्रा भन्दा चोभार बाट बल्खु हुदै सितापाइला सम्म धनि बाउ को छोरा जेम्स संग को मोटरसाइकल यात्रा अबस्य नै रोमान्चक थियो जुन यात्रा संजु को जिबन को गोल्डेन एंगल बनिदियो ! एउटा श्रमजीबी संग पुराना सिटि बस चढेर जिबन भर हिड्नुपर्ने सम्भाबना लाइ आजैको मिति बाट अन्त्य गरेको घोषणा गर्न १० शब्द को मोबाइल संदेश नै प्रयाप्त हुनेरहेछ !
२०७१/०५/२५ मध्य रात – बिर्तामोड नगरपालिका, झापा, नेपाल !
.jpg)
.jpg)
